LADY FINGERS THE BLUES - minder geschikt voor minderjarigen (!)

 

Het café zat er gezapig keuvelend bij. Elke week sloegen de muzikanten erin om op een oppervlakte van louter vier vierkante tegels de meest sympathieke blues uit hun mauw te schudden.

Een Aziatisch ogende Amy Winehouse Junior strooide beloftevol haar gratis talent uit onder hongerige oren. De muzikanten volgden haar kompas.

Wissel van de vocale wacht.

Een elegant getaande gazelle glipte in trance het podium op. Haar opvallende hoofddeksel dat wel een pilotenmuts leek voor ijsberen in een travestieshow voor Russische oligarchen, scheen veelbelovend als een vuurtoren over de hoofden van de cafégangers. De muzikanten genoten nog een tikkeltje zelfvoldaan na van hun zopas vergaarde succes -op credit van Amy Junior-, toen ze plots weer tot de orde van de dag geroepen werden door een ijzige oerschreeuw als die van een barende vrouw, uit de mond van de pilote. Haar ogen stonden op bestemming oneindig, haar gebaren waren wild, ongereguleerd. Het ganse café leek uitgenodigd verplicht toe te kijken in haar verloskamer naar de geboorte van haar onzichtbare doch al te tastbare smartekind. Al leek ze niet precies te weten hoe ze haar opgekropte frustraties muzikaal zou gaan kanaliseren, de drugs die ze had genomen zouden haar razernij er wel op één of andere manier uit helpen te komen. Al zou ze zich erbij moeten vingeren op het podium. Al zou ze er ongefilterde recitatieven in moeten verwerken over mishandeling en verkrachting. Al zou haar pooier haar er terstond voor bij de haren van het podium komen sleuren.

Als bij wonder vonden de muzikanten toch een soort muzikaal harnas om haar furieus lijden te temperen tot iets wat men later een blues zou gaan noemen. De gazelle balanceerde van woede over tranen uiteindelijk toch naar een mildere vorm van menselijke emotie, alsof ze door haar song uit haar lijf te krijsen vijf prozacpillen had doorgeslikt en drie injecties vloeibare Valium had toegediend gekregen. Ook de cafébaas zag alvast tevreden zijn Valentijn verzilverd en fluisterde één of andere “beloning” in haar oor toen hij passeerde.

Verdoofd droop ze het podium af om een aantal lofbetuigingen in ontvangst te nemen.

Al was het publiek een aantal frequenties aan gehoor kwijt, toch was ik er rotsvast van overtuigd dat iedereen stuk voor stuk een beetje een beter mens geworden was.